"ölme sakın hayat güzel"-özür

yazmazdım aslında sana.. birbirimizin günlüğü olmaya söz vermiştik.. ben döndüm sözümden sen değil.. hep bir özür borcum vardı sana..

özür dilerim..

"Hani boyle sabah uyanırsın da pencereden bakarsın, oyle pusludur kı hava; sabah 11 de bıle boyle sankı aksam oluyomus gıbı bır hıs verır ınsana.. sankı bı yakının ölmüş gibi bir his vardır ıcınde.. yada sevgılının senı terketmesınden sonrakı gunlerı yasıyosundur ayakkabını baglarken kapının onunde...sonra ıstemıye ıstemıye sokaga cıkarsın, moralın cok bozuktur ama bı sebebıde yoktur hanı..
tam dısarı cıkıp apartmanın kosesını donerken , bir kac sonbahar yapragıyla bırlıkte ruzgardan ucu$an ama ordakı anafora takılıp cok ta uzaga gıdemeyen - sankı bır fılmın yada klibin yavaş cekılmıs bır sahnesı gıbı - sureklı oldugu yerde donup duran beyaz bı poset vardır ya hanı...
HAH.. ISTE TAM DA O PO$ETIN YERINDEYIM SU ANDA....."

bana kendini tarif etmiştin birgün, okuduğumda küçülmüştüm, o kadar küçülmüştüm ki tek bir sözcüğe sığabilecek kadar..

keşke..

isterdim ki yine eskisi gibi küçülüp küçülüp avuçlarının içine sığacak kadar olayım..

beni yerden al ve göz hizana getir.

kahkahanı atarak o güzel küfürlerinden birisini savur dünyaya..

koy g.tüne diye!

cesaretimi kaybettiğimde, inançlarım tükendiğinde, kendimden nefret edip de kaçmak istediğim her anımda sana sığındım ben..

günlüğümdün sen benim, ben bozdum oyunu, ben gitim..

yazamadım, günlerim yoktu yazacak..

ne yazacağımı da bilemedim..

ne anlatırsam anlatayım, gözlerini benden kaçırmadın,

tüm şarkılarımı sevdin sen, tüm yazdıklarımı..

ben sen sevdin diye sevdim kendimi de,

bana beni sevdirttin yeniden..

iyi ki vardın..

hiç gitmedin biliyorum..

hep ordaydın..

hayat güzel dedin diye ölmedim ben..

"ölme sakın hayat güzel"

ve sen de ölme..