heyecanla açıp baktığımda o çok beklediğim kelimeleri yanyana görememenin üzüntüsündeyim şuan..

(evet adsız: kendimi parçalamak istesem önce parmaklarımdan başlardım.)

ruh ve bedenin ne demek olduğunu kavramak isteyen herkese öneririm bir kere olsun bir ölüyle yanyana gelmeyi.

"hadi nefes al" demek istiyor insan en tanımadığına bile, geri geleceğini hayal ediyor bir an..

ruh ve beden..

birbirine ne kadar muhtaç ve birbirinden ne kadar farklı

ruhun bedene ihtiyacı yok eğer yeterince özgür olabilmişse..
ama bir beden ancak hayallerine götürebilir onu, bu hayaller dünya ile ilgiliyse..

bugün kızgınlıklarım çok, 3 saat boş boş beklemekten midir, yoksa yarım saatlik bir mola almak isterken en sevdiğimden, 1 dk boyunca gözgöze gelmeyi becerememektenmidir bilinmez.

hayatta bir işe yaramanın ne kadar önemli olduğunu biliyorum ama hayatta işe yaramadığımı düşünenlerin mi işine yaramıyorum onu çözemedim henüz.

45 dakika boyunca durmadan yürüdükten sonra, kulağımda son ses müzikle, kimin yürürken kıçıma baktığını, kimin beni eleştirdiğini, kıyafetimi, saçlarımı, sırtımda taşıdığım kitap dolu çantayı, sürekli yaktığım sigarayı, belki de yeterince "kadınsı" olamamamı düşünmeleri umrumda değildi.

bir sevgilim vardı bir zamanlar, bana yıllar sonra bir mail atmıştı, hakaret dolu, öfkeli...
"senin gölgende kaybolan kadınlara acırım ben diye"
o kadınlara ben de acır oldum, hiç olmayan gölgemde karanlıkta kalanlara acırım.
bilmezler ki ne kadar çok şeye sahipler.
bende olmayan ne çok şeye..

elimde hiç birşey yokmuş gibi geliyor şuan.

çekip gideceğim buralardan..
çoğu şey hazırdı ama ben hazır değildim.
şimdi ben de hazırım.

beni sonsuza kadar bekleyeceğini söyleyen "iyi niyetlinin" niyetine güvenerek.
şimdi bir baskınla çekip gitmiş olsa da, "ama seni bekledim" dese de..
sonsuzluk bir kapı ziline kadarmış.

oysa o benim sonsuzluğumdu
ve sonsuz bana uzaktı
o gidince..