insan değilim

garip bir düşünce yapısına sahip olmaya başladım.
insanlarla bir çok konuşma yapıp, ööle sessiz sakin dinleyip de sonradan keşke şunu da deseydim dediğim çok oldu.
sürekli sakin kalmayı becerebilmek gücüne sahibim zorlayıcı da olsa.
burnundan dumanlar çıkan boğa gibi, ayağımı yere sürüp toz çıkartıyorum ama henüz boynuzlarımı geçirmedim kimseye.
son günlerde aklıma takılan bazı şeyler var.
"beni arkadaşım yaseminin bööle olmasını... ,böyle düşünmesini.." gibi
veya "benim yaseminimin..." gibi
ben kimsenin yasemini değilim ki.
neden kendi gözünüzde olduğuma inandığınız gibi beni bir yere koyup da olmadığımı görünce üstüme geliyorsunuz. osizin hayal kırıklığınız benim değil.
tıpkı başkaları hakkındaki benim hayal kırıklıklarım gibi..
ve tıpkı benim de yaptığım gibi.
ne amaçsız laflar bunlar.
ne kadar kendisini seven laflar.
ben kendime hata yapma hakkını tanıyorum size ne oluyor?
veya en doğru sizin düşüncelerinizin olduğunun garantisi var mı?

atz bir tespitte bulundu geçenlerde.
çok haklı bir tespit gibi geldi oturup düşününce dün.
fikrimi belirtmediğimi çoğu konuda, benle konuşurken duvara konuşuyor gibi hissettiğini.
belki de fikrimi belirttiğimde "haklısın veya hayır tam tersini düşünüyorum" dediğimde başıma gelmiş olanlardan dolayıdır.
ama son bikaç gündür bunu değiştirmek için çabalıyorum.
bu fikri çok önemsiyorum.
dün de arkadaşımla oturup kahve içerken de aynısını yaptım, belki de daha verimli oldu gerçekten sohbet.
bunu alışkanlık haline getirmeliyim.
eksiklerimden birisi de bu demekki.
önce duyunca üzüldüm ve şaşırdım, gerçekten böyle olduğumu düşünmüyordum.
içime sinmeye başladı yavaş yavaş.
insan olmaya çalışıyorum:))
insan olmak ne boktan bir sondur.
insan değilim hakkatten:)