içinde hayaletlerin olmadığı bir ev benim için aşk.
hem de ölümlerinden benim sorumlu olmadığım..
veya sorumlu tutulmadığım.

tüm gece kendimi bir pislik gibi hissettim.
geçtiğim yollardan, tekrar geçmeye halim de yokken,
sabretmenin ve sevmenin bencillik sayılamasına göğüs geremeyeceğim uzun yollardan
bir daha geçmeyeceğim.
tüm bunları hissetmeyi haketmemişken üstelik.
savundukça kendimi ve dinledikçe onu, duyduklarım daha da anlamsızlaştı.
konuşan dudaklarını hayal ettim sadece..

içimde inanılmaz bir boşluk var dün geceden beri
bunu itiraf etmekten korkmuyorum veya utanmıyorum.

kendi aldığım sorumluluklardan, üstüme yüklenen sorumluluklardan, belirsizliklerden, gitmelerden, kalmalardan öylesine yorgunum ki, benim evim dediğim evimizden kaçıp gitmek istiyorum.
hayaletler uyutmuyor geceleri artık.
gözlerimi kapatmak istiyorum sadece biraz...