iyi ve kötü günler ardı ardına sıralanıyor, uzun zamandır bu kadar içten bir kahkaha atmamıştım, aldığım büyük harflerle dolu "ONLARIN T.A.Q. BEN" diyen sevgili isimsizim..
daha önceki, yaşasın ve kahretsinleri de vardı..
bir duyguyu karşısındakine böyle coşkulu hissettirmesi ne kadar güzel ve onun yanındakiler ne kadar da şanslı bilmezler ki...
herkesle olan paylaşımım farklı ve bu farka bağlı olarak da bugün sessiz sedasız bir 3. blog aldım kendime, kimse bilmesin kimse okumasın tanıdığım dedikçe ben, bir bakıyorum başlamışım okutmaya..
ama bu sefer kendime sözüm sözdür!
geçen gün tanıştığım psikolog ve yazar bir şahış, ben öfkeden kudurmuş elimdeki sigarayı içmek değil sömürürken resmen, yanımda otutrmuş göz ucuyla beni kesiyordu, ben de ne kadar uğraşsam da gerginliğimi yansıtmış olmalıyım ki, bir anda hiç tanımadığım biriyle sohbetin içinde buldum kendimi.
ordan burdan ve şurdan bahsederken, nedense etrafıma hızla ve kalınca bir ağ ördüğümü farkettim, kendimdeki bu direniş benim bile canımı sıkmayı başardı.
suskunluktan sonra, baksam olmaz bakmasam olmaz bir durumun içindeyken ben, imdadıma 2 çok sevgili hatun kişi geldi ve beni bu durumdan kurtarmak isterken, durum çok daha vahimleşti..
böyle zamanlarda serin kanlı olmayı başaramam, çekip gitmek isterim ben, neden gemileri yakanlardanım bilmiyorum, sanırım kendi içimdeki öfkeyi bir tek ve en iyi ben bildiğimden oluyor tüm bunlar..
yeni bir hikayeye başlıyıp, çok büyük heyecanla, kimseden habersiz gizli gizli, köşe bucak saklanıp da veya yatağın içinde gecenin karanlığına alışmış gözlerle çarçabuk yazarken..
derken kalem kırılıyor sanki bir anda..
sayfalar yırtılıyor..
biliyorum ben bu yüzden asla yazamam..
çünkü hep kendi hayatımı yazmaya çalışıyorum..
o kadar çabuk değişiyor ki bakıyorum, bir noktadan sonra baş edemiyorum..
içim buruk..
kimseyle bir yola çıkabilecek cesareti bulamıyorum kendimde hep eksik hep yırtık..
kitaplardaki gibi bişiler mi bekliyorum hayatta, gerçekten vazgeçmek mi lazım o büyük tutukulardan.

bir ömrü adayabileceğim bir gülümseme arıyorum sadece,
bir varmışım bir yokmuşum masalında
bir var bir yok yol alıyorum..
kendi hikayemi değil, olmasını istediğim hikayeyi yazmaya cesaret edene kadar
bazı şeyler hep hayal olarak kalıcak
kalmaya mahkum..