içimden mızraklar geçiyor.
susturduğum, yatıştırdığım, unutmaya çalıştığım herşey su yüzüne çıktı aniden.
başka başka bahanelerle mutsuzluğuma kılıflar uydurmaya çalışırken, aslında içinde kaybolduklarım bambaşka.

içimde bir mızrak var, sağo sola çevrilip kanatıyor daha beter.

tarifsiz..

geçmiş geleeğin aynasımıdır?

yapılanlar yapılacak olanların teminatımıdır?

değişir mi insanlar?




nereye dönsem leş gibi kokuyor sanki.
her taraf pislikmiş gibi.

aklımı mı oynatıyorum?

kendimi mi buluyorum?
bu o kadar kötü bişey olmasa gerek diyorum bazen.

hiç tanımadığım birisiyle konuşabilirim belki.

"hadi al şu acıyı yerine iyisini ve güzelini koy" derim.

burası da benim ağlama duvarım napayım..

içimdeki taşları fırlatıyorum buraya..

hafifliyorum biraz.

o kadar ağırım ki!!