yalnızlığı sevdiğimi zanederdim.
kendimi kandırıyormuşum.
aslında benimkisi yalnızlık da değil,
sanki koskoca bir sessizlik var etrafımda, beni anne kucağı gibi sarıp sarmalamış.
gece üşüyünce üstümü örten bir yalnızlık bu..
hani herkes yalnızlığını yanındaki yastığa bırakıp da uyurmuş ya, en klişeleşmiş haliyle aşkın tarifi gibi.
ama hayır, benim yok öyle bir yastığım..
olmasını çok arzuladığım ama, sanki gün geçtikçe uzaklaşan bir hayal gibi gelmeye başlayan.
dün çok güzeldi.
çocukları okul çıkışından almaya gittiğimizde, hala lisedeki yaramazlıklarımızı yapmaktan utanmayan çocuk ruhlu çiftler gibiydik.
durup durup ayağa kalkan ve gülümseyen bonus kafalı halini hayal ettim gece..
salonda uyumak istiyorum bikaç gündür.
televizyonun karşısında, kendi evim olduğunda yapacağım gibi.
silik silik hatıralar var aklımda hala..
zihnimde her dakika gülümseyen sen varsın.
bir an olsun mutsuz hatırlamıyorum seni.
şimdi de öylesin.
mutsuzluğunu saklamaya çalıştığında da beceremiyorsun zaten.
bu hoşuma gitti çok dün düşününce.
sanırım seni her zaman en iyi ve en komik hallerinle hatırlıycam
geçmişimdeki onca asık suratlı, dertleriyle beni boğanların içinde
bir tek sen varsın, arka sıradan bana bakıp da gülümseyen.

senin ilk gülümsemene aşık olmuştum zaten..
bak şimdi hatırladım..